Podnoszę pokrywę

Tylko to jedno słowo, które przypadkiem przewinęło się w rozmowie, odblokowało lawinę wspomnień, które czekały gdzieś w uśpieniu.

PARNIK

I widzę naszego dziadka w domu rodzinnym Taty, który przegania nas, bo znowu przyłapał naszą trójkę na wykradaniu ziemniaków z parnika.

Gotował je dla świń, w łupinakch, w parniku umieszczonym w skleconej z desek prowizorycznej kuchni. Jeszcze dziś, już nieużywana, stoi obok studni.  Stąd blisko do stajni.

Sami nigdy nie wpadlibyśmy na pomysł podnoszenia wielkiej pokrywy ogromnego - ciężko w sumie powiedzieć, że gara – bo to naczynie było jak wielka beczka. Trudno mi sobie przypomnieć, ale ta beczka leżała chyba na konstrukcji z cegłówek,  pod które podkładało się polana i paliło ogień. 

Wody w środku było na pewno mniej niż połowę całej beczki. Do tego ta wielka szczelnie zamknięta pokrywa.

Pierwszy raz pokrywę podniosła Mama. Szybko wyjęła dla nas wszystkich po kartoflu. Były tak gorące, że na pewno wszyscy przerzucaliśmy je szybko z ręki do ręki.

- To jedna z najpyszniejszych rzeczy jakie jadłam w dzieciństwie. Podkradaliśmy je tak samo naszemu Tatusiowi jako dzieci – usłyszeliśmy pierwszy raz.

I miała rację. Obieraliśmy ze skórki, a ten zapach i smak mam jak się okazuje dobrze utrwalony w pamięci.

Zdjęcia, mało wyraźne: Baba na wsi, 2005 rok