Krótkie historie potencjalnych miłości

Miałam wybór, tego nigdy nie ukrywałam. Mogłam zostać żoną postawnego, rudego Ormianina, albo maszynisty kolejowego z Ukrainy, który wiedział, że wzbudza respekt wśród wszystkich, którzy znają się na kolejnictwie. 

On jak niewielu, potrafił przeprowadzić dziesiątki wagonów z towarem przez góry – choćby Przełęcz Użocką.

Pierwszy był nieśmiały mimo, że  kilka dobrych lat starszy. W jego imieniu przemawiał ojciec:

- Czekaliśmy na Ciebie całe życie. W ziemi zakopane 300 litrów wina, które trzymam specjalnie na ślub mojego pierworodnego.

Te słowa usłyszałam na postoju pomiędzy Soczi a wyjazdem do Krasnej Polany (Rosja). Kiedy to mówił siedzieliśmy my wszyscy, on, jego syn Adam i ich rodzina. 

Tuż za ich domem pnące się wysokie druty kolczaste i przechadzający się  w pobliżu pogranicznicy strzegący granicy rosyjsko-abchaskiej.

Mimo, że kilka tysięcy kilometrów od domu i z kolegami, którzy chętnie przystali na pomysł ożenku – to jednak bez strachu żartowałam i ja.

Nie było za to żartu, z pewnym siebie i zawadiackim maszynistą.

Trafiamy na niego w Siankach (Ukraina). Jest noc, czekamy na poranny pociąg do Lwowa.  Cztery dziewczyny w nocy, więc pozwalają nam przeczekać w budynku gdzie kolejarze odpoczywają przed nową wyprawą z wagonami.

- Zabiorę Cię zimą do dobrego ośrodka narciarskiego, mam tam znajomą – przekonuje mnie do ożenku.

Za mnie odpowiada A:

- Nie –  kiwa przecząco głową. 

Ja wycofana i milczę.

- Mam działkę przy samy Morzu Czarnym. Będziesz mieć złote piaski

Ona za mnie stanowczo:

- Nie

On sypie argumentami jak z rękawa.

W końcu sięga po ten ostateczny. Zaryzykuje pracę, szacunek i prestiż. Zabierze nas do Lwowa w maszynowni.

Jak wracamy? To widać na załączonym obrazku. 

Chyba jednak podskórnie czułam, że trafię na krajowegoJ

fot. Baba na wsi