Rosja wita!

Promem docieramy na drugą stronę Cieśniny Kerczeńskiej i doświadczamy rosyjskiej grozy. 

Pogranicznicy oskarżają nas, że mamy narkotyki, ale wcale nie chcą ich szukać. Próbują nas zastraszyć, wywrzeć presję, mamy przyznać się do czegoś, czego nie robimy. Może znajdzie się jednak coś co mamy na sumieniu. Czas i ludzie nie mają dla nich znaczenia. Tylko na naszą piątkę czeka cały autobus, ale oni nic sobie z tego nie robią. Biorą na przetrzymanie, dają nam przedsmak tego co może nas czekać już tam dalej...

Po długim czasie pojawia się kierowca autobusu, wściekły nie na nich, a na nas. Krzyczy ze złością, że trafili mu się „inostrańcy”. Zdezorientowani i zrezygnowani ratujemy się żartem i od tego momentu przez cały wyjazd parafrazujemy i nazywamy samych siebie „inosrańcy”. I rzeczywiście w oczach władzy tak chyba jesteśmy postrzegani. Odczuwamy, że jesteśmy złem koniecznym, które trzeba zastraszyć, zniechęcić, pognębić.

W końcu, kiedy widzą, że osiągają pewien efekt, że nie jesteśmy już pozytywnie nastawieni, a zrezygnowani, już nie tacy wyluzowani, wszystkiego ciekawi – czego władza nie lubi najbardziej – po prostu nas puszczają. Przechodzimy chyba przez jakieś drzwi w stojącej w szczerym polu, przy morzu budzie i po raz pierwszy w życiu stawiamy stopę na rosyjskiej ziemi.

Wsiadamy do autobusu. Nikt oprócz kierowcy nie jest na nas zły. Przywykli. Jakby nie było nas, to pogranicznicy pewnie znaleźliby inną ofiarę. Tylko tyle, że z nią może potrwałoby to krócej...

Zaznaczam, że wrażenia i opisy dotyczą roku 2001. Nie jestem w stanie z własnego doświadczenia powiedzieć jak obecnie wygląda to teraz w Rosji.

Na zdjęciu Noworosyjsk, pierwsze miasto w Rosji, do którego docieramy. 

fot. Jacek Wnuk