Będzie bój o dzięcioła!

Prawie nie było śniegu, ale kalendarz pokazywał, że to na pewno zima. Jeszcze nie wiedzieliśmy dokąd dojdziemy idąc w każdym innym kierunku, niż ten z którego do naszej chałupy dojeżdżamy. Wybieramy najbliższą ubitą drogę. 

Po prawej mijamy zagrodę sąsiadów, potem sosnowy las, za którym nagle całkiem poniżej pojawia się kolejny dom. Przy nim rozwidlenie. Wybieramy dróżkę na wprost. Już po drodze trafiamy na kilka z nich. Ale mój zachwyt, kiedy patrzę na nie przez lornetkę i widzę jak dziobkami stukają w korę to jeszcze nic w porównaniu do tego co nastąpi.

Zbliżamy się do miejsca, które sprawia wrażenie jakbyśmy nagle znaleźli się w scenerii powieści z końca XIX czy początku XX wieku, w której dopiero po przeczytaniu kilkudziesięciu stronic odkryje się jakaś tajemnica. Przed nami dwa domy z obejściem. Pierwszy po prawej i nieco dalej drugi - po lewej stronie ubitej drogi. Przy jednym wbudowany w ziemię, niski budynek (piwnica). Pewnie miejsce do przechowywania żywności w lecie. Teraz zapomniany przez gospodarzy. Pamiętam podobny u dziadków. U nich był bardziej pierwotny, surowy, bo tworzył nad ziemią półkole ułożone z kamieni. A powierzchnię pokrywały kępy trawy. Zawsze kiedy wchodziłam tam po kwaśne mleko do ziemniaków, do obiadu, czułam przeszywającą wilgoć i chłód. Nie raz o mały włos nie przewróciłam się na cienkiej warstwie błotka na ziemi, które zawsze tam było.

Tuż za jednym i drugim domem znajdują się stare sady, z pięknymi drzewami owocowymi. Niektóre z nich mocno wyniszczone, ale nadal walczące o swoje przetrwanie w tym miejscu. Patrzę i aż trudno mi uwierzyć bo aż roi się od dzięciołów: dzięcioły duże, dzięciołki i plączące się między nimi tabuny sikorek. Słyszę ten charakterystyczny odgłos, który zawsze, nawet jeśli dzięcioła nie widzę, jest dowodem na to, że w tym miejscu jest i trzeba go szukać między gałęziami.

Ale tutaj.... Tutaj nawet nie potrzebuję, są tak blisko, przelatują swobodnie między nami i dają nam się nasycić swoim widokiem. I do głowy przychodzi mi tylko jedno: tajemniczy ogród:). I nie chcę odejść i myślę z rozżaleniem, że u nas już od kilku dobrych tygodni, ba od dnia kupna chałupy rozglądam się po wszystkich drzewach, nasłuchuję i nie mam nawet najmniejszego dowodu na ich obecność w naszym obejściu, czy chociaż najbliższej okolicy. 

Z rozmyślań brutalnie i gwałtownie wybija mnie ujadliwe szczekanie. Z bojowniczymi ruchami zbliża się do nas pies, którego wcześniej nigdzie nie zauważyliśmy. Boję się i na moją wyraźną prośbę, On godzi się, żeby obejść zagrody wielkim łukiem i nie narażać się psisku. I już teraz rozdygotana trochę przez to wyrwanie z rozmarzenia postanawiam: Zrobię wszystko, żeby sprawdzić do nas chociaż jednego dzięcioła!

Zdjęcia Baba na wsi

Dzięcioła na zdjęciach jeszcze nie ma, ale na pewno ten nasz osobisty się zjawi:)