Wracamy po przyrzeczone

Oczywiście przechodzi mi przez myśl, że gospodarz mógł się przespać z tematem i jak do niego zajedziemy następnego dnia po przyrzeczone, to powie – nie!

Jest lekki niepokój, ale nie dzielę się tą myślą z Onym. Mówię sama do siebie, że  w sumie jeśli odjedziemy od gospodarza z pustą ręką nic takiego się nie stanie. Przecież się bez przyrzeczonego obejdziemy. Ale żal by został…

Beczki nie musiałam wypatrywać. Leżała przy zadaszeniu, na starej, niestety całkowicie zniszczonej, rozpadającej się skrzyni. Zapytałam wprost:

- A z tą beczką co planujecie zrobić?

- Do spalenia - słyszę w odpowiedzi.

Mam tylko nadzieję, że skoro chce się jej pozbyć z podwórka, to będzie mu bez różnicy czy trafi pod jego  kuchnię czy do nas.

Jesteśmy na podwórku u gospodarza oglądać bale z rozebranego domu (czytaj poprzedni post)

Idę głębiej i przy tym samym zadaszeniu, ale od innej strony, niewidocznej na pierwszy rzut oka, moim oczom ukazuje się stół. Trochę już przekrzywione nogi, spłowiały, nieużywany i widać, że od dłuższego czasu czeka na nie wiadomo co w tym miejscu.

Ale milczę, nie pytam. Czuję się trochę głupio, że wchodzę chłopu na podwórko i rozglądam mu się  po zagrodzie.

Zdobywam się za to na odwagę i pytam o beczkę, że kupię. A on:

- A bierz pani za darmo, przecież to się już do niczego nie nadaje

Myślę sobie z ulgą: uratowana.

Za chwilę słyszę jak On pyta gospodarza o stół. W głębi duszy się cieszę, że zapytał, bo spodziewam się jaka będzie odpowiedź.

- Do spalenia

I już właściwie każde z nas wie gdzie trafi także ten stół stojący wiele miesięcy przy zadaszeniu.

Cena za beczkę, stół i jeszcze kilka drobiazgów, które  gospodarz sam nam zaproponował jak zajechaliśmy do niego z przyczepką po przyrzeczone– była zadowalająca dla obu stron:)

Beczka jest za ceratą, była widoczna od innej strony:)

 Co jest na zdjęciu, każdy widzi:). Nasz nowy stół!

Zdjęcia baba na wsi