Asfalt skrócił dystans

Strach i obawa, że w kładce, która prowadzi przez mokradła do kilku domów, właściwie odciętych od pobliskiej wsi i miasteczka,  będzie nagle wyrwa i któreś z nas w nią wpadnie jest obezwładniająca. 

To dla mnie zawsze minuty grozy i marznie, żeby wreszcie dojść do pierwszej chałupy i poczuć grunt pod  nogami. Kilkaset metrów wilgotnych, od parujących mokradeł, ułożonych jedna przy drugiej – desek, z butwiejącą poręczą, na której lepiej nie polegać – to jedna z dwóch ścieżek do domu naszych Dziadków.  Trasa naszego dzieciństwa.

Wtedy wcale nie myślę, że to miejsce, do którego fizycznie nie da się dojechać samochodem.  Bo kto w czasach kiedy samochody mają nieliczni uświadamiałby sobie taki fakt? Do ich domu prowadzą dwie ścieżki. Ta od strony pobliskiej wsi, która wiedzie kładką przez mokradła i inna, polna droga prowadząca od małego miasteczka. Ta ciągnie się wśród pól, latem piaszczysta, wiosną i jesienią pełna błotnistych pułapek, kałuż, wyrw i zapadlisk, które w zimie zastygają, nieruchomieją i strach przejechać wozem.

Ale my nie raz jedziemy i w moje dziecięce myśli znowu wkrada się strach. Bo kiedy część wozu wpada w wielkie wyrwy, wóz skrzypi, jakby zaraz miał się rozpaść, a zaprzągnięte konie muszą go stamtąd wydostać. Myślę, czy ten, nagle, przy gwałtownym porywie,  nie przewróci się na bok, a my polecimy razem z nim.  Wysokie wyściełane starymi kocami ławki, zawieszone na wozie specjalnymi hakami wydają mi się tak niebezpieczne, że żeby przeżyć podróż przy pierwszej wyrwie błyskawicznie zsiadam z tej, na której mnie posadzili i zanurzam się wewnątrz wozu, kucam i czuję się nieco bezpieczniej.

Jeśli nie tak, to do Dziadków dostajemy się na nogach.  Nikt tu nie dociera przypadkiem. Obcy nie umyka uwadze tych co żyją w kilku domach przy bitej drodze.  Kiedy idziemy wzdłóż płotów psy ujadają, ale Tato zna wszystkie i mimo, że biegają i szaleją z podniesionymi ogonami wiem, że mówi prawdę i nic nam nie grozi. Po kilku dniach oswajania należą do nas całe gospodarstwo Dziadków z wszystkimi zakamarkami, sąsiednie obejścia, stodoły, pobliskie ścieżki, pola i łąki, a psy okazują się nie takie groźnej jak wydaje nam się na początku.

Tej zimy, kiedy zajeżdżamy z Onym pod dom Dziadków dziwię się, że nie wita nas szczekanie wujkowych psów, które mają u niego raj. Biegają swobodnie, witają każdego z radością i dostają dużo jedzenia.

Jestem tak zaskoczona, że pytam od razu, tym bardziej że wszystkie trzy są na łańcuchach i nie wyglądają na szczęśliwe. Wujek też nie jest, ale nie mówi nic.

Od innych w rodzinie dowiaduję się, że asfalt, co położyli na dawnej polnej drodze i ten, który już jakiś czas temu zastąpił kładkę przez mokradła prowadzącą do pobliskiej wsi kuszą obcych, których tu teraz wielu.

- Ktoś dał znać, że psy swobodnie biegają. Policja przyjechała. Kazali psy zawiązać na łańcuchy. Potem, ktoś znowu zgłosił. Przyszli drugi raz i zagrozili dużym mandatem. 

Zdjęcia On