Darmo nie pójdzie

 

Kiedy przechylam szkło, a płyn wlewa mi się do gardła, czuję jakby ogień przepływał przez mój przewód pokarmowy. Nie jestem w stanie opanować wykrzywienia na twarzy i przeciągłego chrapnięcia po wychyleniu zawartości.

Od tego momentu minęło kilkanaście lat, a ja nadal doskonale pamiętam ten smak w swoich ustach. Prawdziwy, pędzony przez sąsiada Babci – bimber. Ten jeden, jedyny kieliszek oszołomił mnie i czułam jak gorąco uderza mi do głowy, a na twarzy robię się cała czerwona.

Środek zimy. Babcia nie spędza już tej pory roku sama w domu i stoi on przez kilka miesięcy pusty. Mimo to decyduję się na przyjazd. Potrzebuję zmartwień takich jak napalenie w piecu, poranny chłód w chałupie, czy  odśnieżenie ścieżki do wychodka na polu. Klucz odbieram od sąsiadki. 

Przy pierwszym rozpaleniu pomaga mi sąsiad, który mieszka po prawej stronie. Robi się ciepło. Mam w chałupie zapas drewna, przytargany wcześniej w wielkim wiklinowym koszu. Wychodzę w gości, do sąsiadów za górką – z przodu.

- Żebyś ty wiedziała jaką ja mam dla ciebie niespodziankę – mówi z nieukrywaną radością sąsiad Babci. Wszyscy cieszymy się z naszego spotkania.

Wchodzimy po drabinie na strych. Nie pamiętam, w którym miejscu stoi ten najprawdziwszy, stary, drewniany i sprawny kołowrotek. Nie mogę uwierzyć!

- Dla Ciebie – słyszę. – Ale darmo nie pójdzie – mówi sąsiad i jednocześnie zanurza dłoń w stojącej obok nas wielkiej skrzyni ze zbożem.

Po falujących ziarnach domyślam się, że jego dłoń krąży po skrzyni, jakby czegoś szukała. W końcu ruch zamiera. Widzę, że trafił na to czego szukał. Zresztą wskazuje na to też jego mina.

Ze zboża wyjmuje rękę, w której trzyma zakorkowaną butelkę.

- Wiem, że nie pijesz, ale darmo nie pójdzie. Kieliszek się musisz napić.

Zdjęcia Baba na wsi