Przy Wielkim Piątku

- Chciałabym śmierci – M. mówi to zawsze kiedy ona ją odwiedza. I ona zawsze odpowiada jej to samo: – To nie my decydujemy o swojej śmierci. I jest cisza.

A potem kiedy od M. wraca niemal zawsze myśli.

- Jakbym miała umrzeć. Teraz – i zaczyna wyobrażać sobie swój pogrzeb. Myśli, czy kościół zdołałby się wypełnić ludźmi? Czy jej krewnym, bliskim przyjaciołom, tym którym wydawało się, że jest im bliska, lub tym, których ona uważam za bliskich – czy im wszystkim chciałoby się wziąć jeden wolny dzień od pracy, a to oznaczałoby o jeden dzień mniej na wakacyjne przyjemności, czy chciałoby im się jechać kilkaset kilometrów na kilka godzin wątpliwej przyjemności? Kto zadzwoniłby do jej bliskich i powiedział, że bardzo chciałby być, ale nie może się wyrwać z pracy, że nie ma jak dojechać, że dowiedział się za późno i nie da rady sobie tego zorganizować, pomyśli, przecież nic takiego się nie stanie – ona mnie już nie potrzebuje.

A wreszcie, aż żałuje, że nie usłyszy w momencie swojego pochówku na własne uszy tych mówionych szeptem słów na jej temat.

I jak przychodzi ten moment jej myśli to zaczyna rozważać, kto i co mógłby powiedzieć? Chciałaby, żeby ktoś odważył się opowiedzieć jej śmiałe, czasem bezwstydne, ale zabawne historie.

I wie na pewno, że prawie każdy przez pierwsze dni, a niektórzy tygodnie będą jeszcze myśleć o niej i tym co ma z nią związek w ich pamięci. Jednak w końcu z ogromną porywczością znowu porwie ich życie i zaczną się martwić, cieszyć i przeżywać i przestanie im jej brakować. Będzie wolna od tego, nie będzie jej przykro. Ale gdyby miała już coś czuć to wolałaby przyjemność, że potrafią żyć bez niej. Ona bez niektórych nie potrafi.

Autor opowiadania: Baba na wsi