Cygan, Basia i On

On zawołał mnie kiedy zobaczył je w oddali. Bez zastanowienia pognałam do chałupy po aparat i dawaj biegiem za nimi. Spieszyłam się, bo jakby w las wjechali to przepadło. Nie zorientowałabym się, w którą stronę ich poniosło.

Szłam szybkim krokiem wzdłuż lasu i zobaczyłam ich za lekkim wzniesieniem. One stały u wozu, a On - woźnica trzymał w dłoni duży owalny kosz. Miał w środku coś co rozsypywał po łące.

Zbliżam się i wołam: - Szczęść Boże. – Daj Boże - odpowiada.

- Myślałam, że Pan do lasu po drzewo, a tu Pan coś sieje?

- A resztek sieczki mi zostało to po łące rozsypuję.

- My od Staszka – mówię. To my w jego chałupie mieszkamy – dodaję.

- A to wyście tak za chałupę przepłacili – słyszę:). 

– No my, ale tak nam się spodobało, że co było zrobić jak pośrednik był.

Okazuje się, że to rodzina Staszka, a do tego teraz po sąsiedzku dom w dom z byłym właścicielem naszej chałupy mieszka.

- A konie jak się nazywają – pytam.

- Ten ciemny dopiero co kupiony. Imienia wymyśleć nie mogłem, bo ni to kary ni gniady, to się Cygan nazywa. Jak rejestrowałem, to się dziwili czemu Cygan. Tak wyszło. A ta to Basia.

- Zimnokrwista – mówię. Potwierdza.

- Ja koniki lubię. Do roboty w polu traktor mam. A koniki to zaprzęgnę jak pójść gdzie trza. Nogi już nie te, to podjadę.

- A dzieci macie? – pytam.

– A no nie.  Chrześniaków mam. Wesele niedawno było.

Kończy rozrzucać sieczkę. Wsiadamy razem na furę i jedziemy razem na bitą drogę.

- A Staszka niech Pan pozdrowi. Powie, że jak chałupa będzie gotowa to zaprosimy, żeby obejrzeli.

Przytakuje. Zjeżdżamy z miedzy.

- Prr – woła i ciągnie do siebie za lejce.

Konie stają, a ja wyskakuję.

Jeszcze tego samego dnia dowiaduję się, że do kawalera trafiłam.

Teraz rozumiem czemu taki uśmiech pod nosem miał jak o dzieci pytałam. Następnym razem w język się trzeba ugryźć.

Zdjęcia: Baba na wsi