Deszcz dziecka

Wcale nie te uporczywe deszcze przypomniały mi o łapaniu deszczówki. Byłam na zewnątrz i niosłam plastikową miskę. Było właśnie bezdeszczowe okno między ostatnimi, ulewnymi deszczami. Lekko mżyło. I usłyszałam w swoich myślach ten odgłos: jak z rynien babcinego domu prosto do balii i misek podłożonych pod nimi lecą strumienie wody.

Gdzie by je tu powiesić:)

Dwie dorodne sztuki – stoją naprzeciw i patrzą na siebie. Nie są jak lustrzane odbicie. Nieco się różnią. Dowiaduję się, że mają po około 60 lat. Stoją na zielonym szlaczku, który imituję ziemię pokrytą trawą.

Podjęcie decyzji nie było łatwe:) W końcu się udało. Nasza sień!

Miała być wymarzona. Tak o niej myśleliśmy, tak chcieliśmy, ale kiedy zaglądaliśmy do portfela ostudzaliśmy swoje marzenia. Bo kto widział, żeby  podłogę w sieni wyłożyć kamieniem, który co tu dużo mówić jest naprawdę drogi. Zawiesiliśmy sprawę na kołku.

Wirtualny skansen. Ten mały domek na Suwalszczyźnie skradł jej serce:)

Jakby dawał jeszcze oznaki życia, wysyłał małe ledwo wyczuwalne sygnały – jeszcze żyję, jeszcze się dla kogoś nadam. Ale z roku na rok są one coraz słabsze, a ślady po istnieniu człowieka coraz bardziej się zacierają.

Bierzcie dziewczyny. Okazja!

Dziewczyny bierzcie, pościel taka sama jak na opakowaniu. 20 złotych, prześcieradło dokładam gratis…

Melduję: Misja zakończyła się niepowodzeniem, no... może nie całkiem

To jak próba osiągnięcia nieosiągalnego, zdobycia bez aklimatyzacji wysokiego szczytu, czy chodzenie po księżycu bez skafandra.

A jednak fatum

Niestety nie nadejszła wiekopomna chwila, a duże sosnowe deski nie zaczęły pokrywać naszej podłogi…